Ο κόσμος μας περιβάλλεται από ανθρώπους, θρησκείες, φυλές και εθνικότητες. Κι όμως, δεν υπάρχουν παρά μονάχα δύο σημαντικές κατηγορίες ανθρώπων. «Εκείνοι που έχουν τον Υιό και εκείνοι που δεν έχουν τον Υιό». Ο άνθρωπος, είτε είναι σωσμένο ς από την τιμωρία της αμαρτίας του ή βρίσκεται κάτω από την κρίση του θεού. Ή Πιστός είναι ή Άπιστος. Ή έχει αναγεννηθεί και έχει αποκτήσει αιώνια ζωή ή είναι ακόμα νεκρός μέσα στις παραβάσεις και στις αμαρτίες του.
Και τώρα έρχεται το ερώτημα, Ποια είναι η Αποστολή της Εκκλησίας; Ποιο είναι το πρωταρχικό καθήκον που θα πρέπει να μας απασχολεί; Ποιος θα έπρεπε να είναι ο ΠΡΩΤΟΣ μας στόχος και ο ΚΥΡΙΟΤΕΡΟΣ σκοπός μας; Πρώτα, θα ήθελα να δούμε ποια δεν είναι η πρώτη και σπουδαιότερη αποστολή μας.
   Η κύρια αποστολή μας ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ να φέρνουμε κόσμο στην εκκλησία. Αυτό είναι αναμφίβολα πολύ σπουδαίο, αλλά είναι δευτερεύον. ΟΥΤΕ κύριος στόχος μας είναι να κάνουμε τους ανθρώπους κοινωνικά και ηθικά αποδεκτούς. Οπωσδήποτε ενδιαφερόμαστε για όλα αυτά τα θέματα, αλλά δεν αποτελούν αυτά το πρώτιστό μας καθήκον. Αποστολή μας ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ να διδάσκουμε ΒΑθΕΙΕΣ πνευματικές αλήθειες σε μη αναγεννημένες καρδιές, διότι δεν έχουν ακόμα την ορθή πνευματική διάκριση. ΟΥΤΕ το κύριο έργο μας θα πρέπει να επικεντρώνεται στον κορεσμό των πιστών της εκκλησίας με τους θησαυρούς της χάρης του θεού, τη στιγμή που υπάρχουν εκατομμύρια ανθρώπων που χάνονται. Όλα τα παραπάνω έχουν τη θέση τους, αλλά δεν έχουν την ΠΡΩΤΗ θέση στην καρδιά και την επιθυμία του θεού.
Η αποστολή της εκκλησίας του θεού είναι να κάνει γνωστό το σωτήριο μήνυμα του Ευαγγελίου του Χριστού στους χαμένους και αμαρτωλούς ανθρώπους. «Να πάτε σε όλο τον κόσμο, και να κηρύξετε το ευαγγέλιο σε όλη την κτίση» (Μάρκος 16: 15). Ο Ιησούς θέλει το μήνυμα του θανάτου Του, της ταφής και της ανάστασής Του να κηρυχθεί σε όλους τους ανθρώπους, έτσι που να σωθεί κάθε ένας που θα δεχτεί αυτή την αλήθεια δια της πίστεως και θα πιστέψει σ’ Αυτόν. «Αν, μάλιστα, και είναι σκεπασμένο το ευαγγέλιό μας, είναι σκεπασμένο σ’ αυτούς που χάνονται» (Β’ Κορινθίους 4:3).
   Οι αληθινοί πιστοί παραδέχονται ότι οι άνθρωποι είναι αποξενωμένοι από τον θεό, και τυφλοί καθώς είναι βαδίζουν για την αιώνια καταδίκη και τον βασανισμό τους στην Κόλαση. Ο άνθρωπος χωρίς Χριστό μοιάζει σαν ένα πλοίο που βυθίζεται. Είναι θέμα χρόνου το πότε θα έρθει το αναπόφευκτο και θα βυθιστεί στον κάτω κόσμο. Αποστολή μας δεν είναι να καθαρίσουμε ή να γυαλίσουμε το βυθιζόμενο πλοίο, αλλά να σώσουμε εκείνους που χάνονται και να φροντίσουμε για τους ετοιμοθάνατους ενόσω υπάρχει ακόμα η ευκαιρία. θα πρέπει να εργαζόμαστε το έργο Εκείνου που μας απέστειλε όσο είναι ημέρα. «Έρχεται νύχτα, οπότε κανένας δεν μπορεί να εργάζεται» (Ιωάννης 9:4).
   Πώς μπορούμε να εκπληρώσουμε αυτή την αποστολή μας; Πρώτ’ απ’ όλα, «Χωρίς; τον Χριστό δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα». θα πρέπει να προσευχόμαστε για τις ψυχές των άλλων, να προσευχόμαστε ο θεός να μιλήσει στις καρδιές τους. Παρ’ όλ’ αυτά, κανένας μας δεν εξαιρείται από την ευθύνη της προσωπικής μαρτυρίας του στους άλλους, με βάση το γεγονός ότι μόνον ο Χριστός μπορεί να σώσει τις ψυχές. Ναι, πράγματι, είμαστε ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ μαζί με τον ΧΡΙΣΤΟ στο να παρουσιάζουμε το Ευαγγέλιό Του στους ανθρώπους. Ποιος είναι, λοιπόν, ο Παύλος, και ποιος είναι ο Απολλώς, ΠΑΡΑ ΥΠΗΡΕΤΕΣ ΔΙΑΜΕΣΟΥ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΠΙΣΤEΨAΤE ... Εγώ φύτεψα, ο Απολλώς πότισε, αλλά ο θεός αύξησε ... ΕΠΕΙΔΗ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΥΝΕΡΓΟΙ ΤΟΥ θΕΟΥ» (Α’ Κορινθίους 3:5-9).
Ακόμα, θα πρέπει να είμαστε ΣΥΜΠΟΝΕΤΙΚΟI εργάτες στην αποστολή μας. Σαν πρέσβεις του Χριστού, που παρακαλάμε τους χαμένους να πιστέψουν στον Σωτήρα, το μήνυμα του Ευαγγελίου θα πρέπει να συνοδεύεται από τα δάκρυά μας. «Όποιος βγαίνει και κλαίει, βαστάζοντας πολύτιμο σπόρο, αυτός θα επιστρέψει σίγουρα με αγαλλίαση, βαστάζοντας τα χειρόβολά του» (Ψαλμός 126:6). Σαν παιδιά του θεού, ασφαλείς μέσα στους προστατευτικούς βραχίονές Του, θα πρέπει τις μάζες του κόσμου που προχωράνε στην αιώνια Κόλαση να τις βλέπουμε με πονεμένη καρδιά. Ο Ιούδας, ο αδελφός του Κυρίου μας Ιησού, είπε στην επιστολή του, ότι όταν κανείς πονάει για τον αμαρτωλό αυτό κάνει τη δοαφορά, «άλλοικ; όμως, με φόβο να σώζετε, αρπάζοντάς τους από τη φωτιά» (εδάφιο 22). Αν συλλογιζόμασταν τη χάρη του θεού που μας έσωσε και μας μεταμόρφωσε, θα είμασταν πολύ πιο συμπονετικοί και θα ενδιαφερόμασταν πολύ περισσότερο για τους χαμένους.
   Έπειτα, η αποστολή μας πετυχαίνει  το σκοπό της αν έχουμε μια ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ και άγια ζωή. Το ζωντανό παράδειγμα του Χριστιανισμού μας θα πρέπει να επιβεβαιώνεται από το Λόγο του θεού. «Αν κάποιος είναι εν Χριστώ, είναι ένα καινούργιο κτίσμα. Τα αρχαία πέρασαν, να, τα πάντα έγιναν καινούργια» (Β’ Κορινθίους 5:17). Ο κόσμος με τα δελεαστικά θέλγητρά του θα πρέπει να αποτελεί παρελθόν για μας. Να θυμάστε τη γυναίκα του Λωτ... Σκοπός μας δεν είναι να προσαρμόσουμε τον Χριστό για να ταιριάζει με το «ευνοϊκό» φρόνημα του κόσμου. Ο Χριστός και ο κόσμος είναι εχθροί εκ διαμέτρου αντίθετοι ο ένας στον άλλο. « ...Όποιος θελήσει να είναι φίλος του κόσμου, γίνεται εχθρός του θεού» (Ιακώβου 4:4). Οι ομολογίες μας μιλάνε πολύ πιο δυνατά στους άλλους αν απέχουμε από τις σκοτεινές πράξεις της παλιάς μας ζωής.
   Όταν ο Ζακχαίος κατέβηκε από τη συκομουριά, ο Χριστός του άλλαξε τη ζωή. Υποσχέθηκε να δώσει τα μισά από τα υπάρχοντά του στους φτωχούς και να αποδώσει τετραπλάσια σε κάθε άνθρωπο που είχε συκοφαντήσει σε κάτι. (Λουκάς 19: 1-10). Όταν ο Γαδαρηνός, που ήταν γεμάτος δαιμόνια, συνάντησε τον Κύριο, ήταν άγριος και δε φορούσε ρούχα. Ο Χριστός όμως τον άλλαξε και τελικά ηρέμησε και ντύθηκε. Η αποστολή μας θα γίνει πολύ πιο αποτελεσματική, αν η εκκλησία ντύνεται σεμνά, και ζει μια άγια, γεμάτη αυτοθυσία, ξεχωρισμένη ζωή που είναι και η λογική μας λατρεία (Ρωμαίους 12: 1). Ο κόσμος έχει ανάγκη να δει ένα εναλλακτικό τρόπο ζωής στο Χριστιανισμό, κι όχι μια συμπληρωματική επέκταση της κοσμικότητας. Ο «ολλαγμενοι;» Γαδαρηνός άρχισε να κερδίζει ψυχές στον Χριστό ...
θα πρέπει να θυμόμαστε ότι και η αποστολή του ίδιου του Χριστού σ’ αυτό τον κόσμο δεν ήταν να διορθώσει όλα τα κακώς κείμενα, ούτε να λύσει όλα τα κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά προβλήματα. Ο Κύριος ήρθε για να λυτρώσει και να συμφιλιώσει τον άνθρωπο με τον θεό. «Είναι πιστός ο λόγος και άξιος κάθε αποδοχής, ΟΤΙ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΗΡθΕ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΣΕΙ ΑΜΑΡΤΩΛΟΥΣ ...» (Α’ Τιμόθεον 1 :15).
Το ΚΑθΗΚΟΝ μας, η ΥΠΕΥθΥΝΟΤΗΤΑ μας και Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΜΑΣ είναι να διακηρύξουμε και να φωνάξουμε το μήνυμα της σωτηρίας Του διαμέσου της χάρης Του και με την πίστη. «Όπως με έστειλε ο Πατέρας, κι εγώ στέλνω εσάς» (Ιωάννης 20:21). Στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη και στο κεφάλαιο 3, ο Χριστός παρουσιάζει τη διδασκαλία της πίστης στον Υιό του θεού σαν το μέσο για τη σωτηρία. Σε αντίθεση, όμως, μ’ αυτό, αναφέρει και τη διδασκαλία Του για την απιστία, «όποιος, όμως, δεν πιστεύει, ΕΧΕΙ ΗΔΗ ΚΡΙθΕI...» (εδάφιο 18). Αυτή είναι η ύψιστη πραγματικότητα!
   θα πρέπει να κάνουμε το μέρος μας για να σώσουμε όλους εκείνους που βυθίζονται στο τραγικό καράβι της αμαρτίας. Ο Παύλος γνώριζε την αποστολή της εκκλησίας. Ο Βασιλιάς Αγρίππας είπε στον Παύλο, «ΠΑΡΑ ΛΙΓΟ ΜΕ ΠΕΙθΕΙΣ ΝΑ ΓΙΝΩ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ» (Πράξεις 26:28). Αδιάφορο πού βρισκόταν κάθε φορά ο μεγάλος Απόστολος, προσπαθούσε πάντοτε να κερδίσει και άλλους στον Σωτήρα του. Κι εμείς με τη σειρά μας, θα πρέπει να βάλουμε τις σωστές προτεραιότητες στη ζωή μας και να μην επιτρέπουμε στον εαυτό μας να ξεφεύγει από τον κύριο στόχο μας που είναι η σωτηρία των ψυχών και ν’ ασχολείται με άλλους καλούς, βέβαια, αλλά δευτερεύοντες στόχους στη Χριστιανική μας υπηρεσία. Ο Παύλος είπε, «Δεν ντρέπομαι το ευαγγέλιο του Χριστού. Επειδή, είναι δύναμη του θεού προς σωτηρία ΣΕ ΚΑθΕ ΕΝΑΝ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ... » (Ρωμαίους 1:16).
   Τι γίνεται με σένα, αγαπητέ μου; Μήπως ντρέπεσαι να συμμερίζεσαι το ευαγγέλιο με τους άλλους, με την οικογένειά σου και τους φίλους σου; Παρόλο που είμαστε ανάξια πλάσματα για να αντιπροσωπεύουμε τον θεό της Δόξας και να προσκαλούμε τους άλλους να δεχτούν τη σωτηρία Του, αυτή είναι η διαταγμένη αποστολή που εμπιστεύθηκε στην εκκλησία Του. Το αποτέλεσμα των αδύναμων προσπαθειών μας είναι στα χέρια του θεού.
                                                                                                                                             Ο Θωμάς Μέντορας